Catro imaxes valen máis que mil palabras.

ETAPA 1 (1917-1946). Imaxe da esquerda. O 2 de novembro de 1917, o Reino Unido fixo pública a Declaración de Balfour, pola que se declaraba favorábel aos plans sionistas de crear un fogar nacional xudeo en Palestina. Despois da Primeira Guerra Mundial, a Liga de Nacións aprobou o Mandato Británico de Palestina coas intencións expuostas. Comeza a entrada continuada de xudeos en Palestina.
ETAPA 2. Imaxe da dereita. En 1947, a Organización das Nacións Unidas aprobou a partición de Palestina en dous estados, un xudeo e un árabe.

ETAPA 3 (1949-1967). Image da esquerda. O 14 de maio de 1948 expirou o Mandato británico de Palestina. Acto seguido, os xudeos proclamaron a independencia do Estado de Israel na súa parte do territorio outorgada polo Plan de Partición das Nacións Unidas (1947). Tras a Guerra árabe-israelí de 1948, en 1949 Israel aumentou o seu territorio en cerca de un 23% máis do asignado inicialmente polas Naciones Unidas. En 1967 tivo lugar a Guerra dos Seis Días, na que Israel lanzou un ataque preventivo contra Exipto, Siria e Jordania. Os israelís tomaron o control de Cisxordania e Gaza, conquistaron os Altos do Golán (Siria), a península do Sinaí e anexionaronse Xerusalén Este (incluida a Ciudade Vella).
ETAPA 4 (1968-2000). Imaxe da dereita. Até 1977, crearonse 30 asentamientos de colonos xudeos nos que vivían unos 5.000 habitantes. En 1978, tras os acordos de Camp David, Israel devolveu o Sinaí a Egipto. En 1980, Israel promulga unha lei que declara que todo Xerusalén, incluida la parte oriental y una amplia zona periférica, como «capital eterna e indivisible» del Estado de Israel.

Non fai falla emitir ningún xuizo de valor, vendo a historia, os datos incuestionábeis, e as imaxes dos mapas territoriais, queda bastante claro quen son os terroristas no conflito xudeo-palestiniano.